2 maanden? - Het grote stokbroodavontuur
Door: Fleur Betgem
Blijf op de hoogte en volg Fleur
23 Mei 2014 | Frankrijk, Lyon
Waren dat 2 maanden? Of waren dat 2 weken?
Het voelt in ieder geval als 2 weken.
Deze laatste week heb ik lekker genoten, maar het drong me nog niet echt door dat ik Lyon al gauw zal verlaten.
Het is gek om weg te gaan waar je je zo op je gemak voelt.
Gisteravond hadden we een afscheidsborrel met een grote groep mensen die ik heb leren kennen. Die avond heb ik gedag gezegd tegen Ceci (Canadese) met wie ik veel tijd heb doorgebracht en die ik altijd op elke hoek van de straat tegen kwam (niet express!). Ze zei: 'Fleur, as always, we will meet again. Don't know where, but I know for sure!'. Ik begon me toen te beseffen dat ik Ceci, met wie ik zoveel heb gelachen en gewend aan ben geraakt, voor een lange tijd niet zal zien. Hm, *slik*.
Vandaag mijn laatste les gehad, de laatste keer dat ik voor school de markt kan bezoeken, de laatste keer dat ik lunch maak met Marian en Virgina, de laatste keer dat ik over die brug loop waar het altijd zo hard waait, de laatste keer naar mijn favoriete inimini bakkertje.
Ik ga de kleuren van Lyon missen, de oranje en roze huizen, de groene bomen, het blauwe water, veel bloemen en als kers op de top de witte basilisque Notre Dame (die naar mijn mening nog steeds op een sprookjeskasteel lijkt).
Niet alleen is mijn tas gevuld met saucissons en souvenirs, maar is mijn tas ook rijk aan ervaringen. Ik heb met veel plezier bij mijn gastgezin gewoond, een familie die je van alles wil laten zien en tips geeft waar en niet te moeten zijn geweest. Zo heb ik Pasen met de hele familie gevierd in een oud landhuis en kwam ik regelmatig over de vloer bij grandmère.
Grandmère heeft een grote tuin met bloemen, en regelmatig stond er een verse roos op mijn bureau op mij te wachten.
Ik heb mensen ontmoet van mijn leeftijd die hier zijn om frans te leren en zo hopelijk een nieuwe start te kunnen maken omdat de situatie in hun thuisland te gevaarlijk is. Of hopen dat ze met frans in hun pakket kans maken op een baan, of voorgoed in Frankrijk gaan wonen, bij hun 'petit ami'. Hoe dan ook, we jagen hier allemaal dromen na.
Alors, met mijn A2 certificaat behaald, veel frans bijgeleerd (en ja, mijn engels ook.. ><), veel nieuwe recepten, nieuwe vrienden van over de hele wereld en mooie herinneringen sluit ik de eerste helft van mijn 'Grote Stokbroodavontuur', in Lyon, met een aantal 'kilo gelukkiger' af. :)
Absoluut niet betreurd, prochaine aventure, je viendrai!
Wordt vervolgd: 20 juni, het grote stokbroodavontuur op île de Noirmoutier.
Stokbrodenteller: 42
Het voelt in ieder geval als 2 weken.
Deze laatste week heb ik lekker genoten, maar het drong me nog niet echt door dat ik Lyon al gauw zal verlaten.
Het is gek om weg te gaan waar je je zo op je gemak voelt.
Gisteravond hadden we een afscheidsborrel met een grote groep mensen die ik heb leren kennen. Die avond heb ik gedag gezegd tegen Ceci (Canadese) met wie ik veel tijd heb doorgebracht en die ik altijd op elke hoek van de straat tegen kwam (niet express!). Ze zei: 'Fleur, as always, we will meet again. Don't know where, but I know for sure!'. Ik begon me toen te beseffen dat ik Ceci, met wie ik zoveel heb gelachen en gewend aan ben geraakt, voor een lange tijd niet zal zien. Hm, *slik*.
Vandaag mijn laatste les gehad, de laatste keer dat ik voor school de markt kan bezoeken, de laatste keer dat ik lunch maak met Marian en Virgina, de laatste keer dat ik over die brug loop waar het altijd zo hard waait, de laatste keer naar mijn favoriete inimini bakkertje.
Ik ga de kleuren van Lyon missen, de oranje en roze huizen, de groene bomen, het blauwe water, veel bloemen en als kers op de top de witte basilisque Notre Dame (die naar mijn mening nog steeds op een sprookjeskasteel lijkt).
Niet alleen is mijn tas gevuld met saucissons en souvenirs, maar is mijn tas ook rijk aan ervaringen. Ik heb met veel plezier bij mijn gastgezin gewoond, een familie die je van alles wil laten zien en tips geeft waar en niet te moeten zijn geweest. Zo heb ik Pasen met de hele familie gevierd in een oud landhuis en kwam ik regelmatig over de vloer bij grandmère.
Grandmère heeft een grote tuin met bloemen, en regelmatig stond er een verse roos op mijn bureau op mij te wachten.
Ik heb mensen ontmoet van mijn leeftijd die hier zijn om frans te leren en zo hopelijk een nieuwe start te kunnen maken omdat de situatie in hun thuisland te gevaarlijk is. Of hopen dat ze met frans in hun pakket kans maken op een baan, of voorgoed in Frankrijk gaan wonen, bij hun 'petit ami'. Hoe dan ook, we jagen hier allemaal dromen na.
Alors, met mijn A2 certificaat behaald, veel frans bijgeleerd (en ja, mijn engels ook.. ><), veel nieuwe recepten, nieuwe vrienden van over de hele wereld en mooie herinneringen sluit ik de eerste helft van mijn 'Grote Stokbroodavontuur', in Lyon, met een aantal 'kilo gelukkiger' af. :)
Absoluut niet betreurd, prochaine aventure, je viendrai!
Wordt vervolgd: 20 juni, het grote stokbroodavontuur op île de Noirmoutier.
Stokbrodenteller: 42
-
23 Mei 2014 - 21:35
Steffie:
Lieve Fleur,
Wat is dat avontuur voorbij gevlogen!! Ik heb genoten van je verhalen & ben super nieuwsgierig naar het vervolg in juni.
En ik wil natuurlijk in real life zien hoe jij die Franse zo onder de tafel praat!
Stedentripje plannen naar viva la France of Ardennen?
Tot die tijd wil ik alle details over de lekkerste kazen, brood en worsten van Lyon horen!
Save Trip!!!
Dikke kus, Steffie -
23 Mei 2014 - 21:42
Feddo:
Jeeeej! Souvenirs en nieuwe recepten! -
23 Mei 2014 - 23:05
Oda:
Dat is idd snel gegaan Fleur, ik kan me voorstellen dat je het allemaal gaat missen. Goede reis terug en fijn je weer te zien! -
23 Mei 2014 - 23:16
Smee:
`een aantal kilo gelukkiger`haha.. mooi geformuleerd!
De passie springt van je schrijfstijl af, wat fijn dat het zo goed voelde voor je, veel plezier bij morgana en kom veilig thuis, tot snel mop!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
