Cambodja - 1/11/'15 t/m 16/11/'15

Het zonnetje brandt op onze schouders, zweet druppelt van je neus, we zitten ongemakkelijk op een stenen bankje en we hebben de meest chagrijnige douanier op de grens van Vietnam - Cambodja tegenover ons zitten.
Meneer de Douanier is druk bezig Roel's visum weer uit zijn paspoort te peuteren en gooit de rest van de 'buitenlandse' paspoorten door zijn raampje naar ons toe, ondertussen roepend: "You go back! No Cambodia!". We rapen onze paspoorten op en leggen ze weer terug op zijn bureau.
De reden hiervoor?

Het begon op het moment dat wij samen met een Amerikaanse de enige 3 'witte' gezichten waren in de erg stevige local bus (NOT), op doorreis naar Cambodja. Alle paspoorten moesten bij het instappen worden afgegeven bij de buschauffeur, want zij zouden het wel even regelen. Bij de grensovergang werden wij er al snel uitgepikt, of we even een formulier konden invullen. En $40,- betalen. Normale prijs visum: $25,-. Nou, nee dus. De situatie die zich daarna afspeelde was zo typerend dat het gewoon lachwekkend is. Wij weigeren, hun worden boos. Wij weigeren, zij proberen het lief te vragen: "Just a little bit more mister.". Wij weigeren, zij worden boos. Een uur hebben wij daar gezeten, met een hele boze douanier die woest op een papiertje wijst dat de prijzen omhoog zijn gegaan (zijn eigen kriebelhandschrift), de buschauffeur kwam melden dat als we niet gauw zouden betalen hij onze tassen uit de bus zou gooien en door zou rijden. Uiteindelijk kon de prijs toch wel zakken en hebben we het opgegeven bij $30,-. Op de weg terug naar de bus kwamen we andere backpackers tegen die wel $50,- hadden betaald...
Welkom in Cambodja! Echt, je raakt eraan gewend. We vonden het zo typisch, dat we er alleen maar om konden lachen.

Een paar uur later kwamen we aan in de hoofdstad Phnom Pehn waar we, jawel, de enige echte Tjeu weer hebben mogen knuffelen! Heel leuk om iemand zo bekend te zien in een onbekende stad. Tjeu heeft zijn taak plichtsgetrouw op zich genomen om ons in die paar dagen de beste restaurants en kleine barretjes te laten ontdekken. Thanks again!

Phnom Penh staat het meest bekend om de Killing Fields, een plek waar massamoorden plaats vonden tijdens de Khmer Rouge oorlog. Erg indrukwekkend. Met nog 2 andere backpackers van ons hostel werden we per tuktuk gebracht naar de Killing Fields. Met een audiotour op onze oren liepen wij over een schijnbaar leeg veld. Er is een stupa bij de entree opgericht van 40 meter, gevuld met schedels en botten die gevonden zijn op het terrein. Toen de Khmer Rouge verslagen werdt en Cambodja bevrijdt door de Vietnamezen, vierden de Cambodjanen feest door alles wat van de Khmer Rouge was in brand te steken. Desalniettemin blijven de bewijzen van de dingen die daar zijn gebeurd nog steeds naar boven komen. Letterlijk. Er zijn zo veel mensen vermoord en daar begraven dat je op meters diepe aangestampte graven loopt. Bij elke regenbui spoelen er stukjes bot, tanden of komt er een blouse tevoorschijn uit de grond. 30 jaar geleden was het einde van de oorlog en ze zijn nog steeds maandelijks bezig de restanten op te ruimen. Zo liepen Roel en ik richting de Killing Tree (hier sloegen soldaten baby's dood tegen de boom, hoe ziek kun je zijn?) en zagen we her en der bot uit de grond komen.

Heftig, en ook weer iets wat nooit of te nimmer meer mag gebeuren.

Na Phnom Pehn zijn we afgereisd naar het zuiden, Sihanoukville. Hier hebben we echt superluie dagen gehad in een te leuk bamboe hutje op het strand. Wit strand, prachtige zonsondergang en lekkere biertjes. What else do you need? We hebben een dagje met de boot wat eilandjes bezocht, gesnorkeld bij koraalriffen (paars, geel, blauw, zo mooi!), gescooterd naar een waterval en heel wat maaltijden gegeten bij Mom's Kitchen, lekkerste kip ooit, liefste 'mom' van Otres beach. Voor de rest alleen maar gelegen op het strand met mijn neus in een boek.

Onze reis vervolgde naar Kampot, iets hoger gelegen in de bergen maar nog aan de kust. Hier ligt Bokor National Park, waar we ook een dagje hebben rond gebromd. De natuur is hier zo mooi, zo puur. Onderweg zijn van punt A naar B per scooter of bus is geen straf, het lijkt alsof buiten de grotere steden in Cambodja de tijd heeft stil gestaan. Donkerrode kleiwegen, hele dorpjes opgetrokken uit bamboe op palen en omgeven door palmbomen en reusachtige bergen. Hele families passen hier op een motor, en er wordt in de voorbijgang enthousiast naar je gezwaaid en gelachen. Ik ben verliefd. We zijn langs het Secret Lake gereden (ook een killing field), grotten bezocht, pepperfarms en onze vrienden Antoine en Mathilde uit Myanmar opgezocht. Zij werkten als vrijwilligers op een pepperfarm in de buurt van Kep. Ze wisten niet dat wij langs zouden komen, dus de verassing was erg leuk! (dus die peperbolletjes in jouw molentje van de Appie, komen waarschijnlijk van de pepperfarm uit Cambodja!)

Een wistjedatje: wist je dat Bokor Mountain de hoogste berg van Cambodja was? Met nadruk op was. Tijdens de Franse koloniale tijd hebben de Fransen de top van de berg eraf gehaald, en verplaatst naar de hoofdstad Phnom Penh. Niemand weet waarom. Voor Roel een reden meer dat de Fransen toch echt een heel apart volkje zijn.

Door naar onze, helaas al, laatste stop in dit mooie, mooie land: Siem Reap! Yesss, Angkor Wat here we come! Of niet... Tijdens de busreis van Kampot naar Phnom Penh waar we een overstap moesten maken op de sleeperbus naar Siem Reap, hadden we 2 uur pauze. We besloten iets op de markt te eten en wat rond te lopen op de nightmarket en een halfuur voor vertrek gingen we weer netjes naar onze busagency. En daar werdt Roel zo ziek, dat de organisator het met me eens was dat we niet mee konden met de sleeperbus. Hij regelde in 2 minuten een nieuwe bus voor de volgende ochtend, een tuktuk en een reservering in een goedkoop hotel. Gratis.
Tassen werden naar de tuktuk gedragen, gas erop en Roel kon zichzelf gauw omhoog de trappen op strompelen naar onze kamer waar hij zich vervolgens in de badkamer opsloot. Wauw. Zo ziek heb ik hem nog nooit gezien en wauw, bedankt voor de hulp van de locals.
Na een uurtje en wat kilo's lichter, kreeg Roel alweer zijn praatjes terug en gingen we de volgende dag door naar Siem Reap.

Een heerlijk, gezellig stadje. S'avonds perfect om door rond te slenteren en een hapje te eten, beetje shoppen en nieuwe mensen leren kennen. Zo werd ons vaste stekkie het Mad Monkey hostel, om overdag in het zwembad rond te hangen en in de avond andere backpackers in te maken met beerpong.

En, natuurlijk, Angkor Wat. Om kwart voor 5 s'ochtends stond onze tuktuk chauffeur Yaya klaar om ons de hele dag rond te brengen in het tempelcomplex.

We zijn gestart met een zonsopgang bij Angkor Wat, daarna door naar Angkor Thom en Bayon, Ta Prohm tempel (bekend van Tomb Raider) en afgesloten bij Banteay, wat onbekender maar o zo mooi.
Het is zo groot en zó mooi. Je voelt je klein naast de reusachtige uit steen opgetrokken tempels en torens met gezichten in Bayon. De ingestorte ruïnes maken het mysterieus en een beetje spookachtig, was het niet voor de miljoen Chinezen die daar waren. Op elke hoek en in elke steen is een verhaal afgebeeld met een tekening of een uit steen gehouwen buddha, aap of soldaat.
Ik kan me helemaal inbeelden hoe het leven zich vroeger afspeelde, de monikken met wierrook, de burgers die offers komen brengen en de krijsende apen in het woud. One of the best days in my live.

En toen liepen we al tegen het einde aan van onze trip in Cambodja. We hadden hier graag nog langer willen blijven, maar net zoals Laos vind ik dat dit land nog zo puur is, dat het nog niet gewend is aan toerisme zoals Vietnam of Thailand. Er zijn nog mooie plekjes te ontdekken die nu voor ons als toeristen onbereikbaar zijn en de sommige activiteiten die er zijn, ook niet backpacker geprijsd zijn.
Dus met een beetje pijn in het hart verlieten we dit allerleukste, liefste, mooiste land wat bij ons op nummer 1 staat.

Tot ooit Cambodja!