Vietnam, the South - 14/10/'15 - 1/11/2015

Hanoi, onze eerste stad richting het zuiden van Vietnam. Kleurrijke lampionnen verspreid over de smalle winkelstraatjes, kleermakerwinkels geschilderd in warme kleuren, vrouwtjes die met grote fruitmanden lopen, op het fietsje 10 minuutjes naar het strand en... Regen. Heel, veel, regen. Balen.

Met zijn 4tjes hebben we onze poncho aangetrokken en hebben we de hele dag in ons favoriete restaurantje gezeten, Café 43. Algauw werden er plannen gesmeed om met de motor naar Hué te rijden, de oude keizerlijke stad, waar WEL de zon scheen. Zo geregeld, zo gedaan. Maar niet zonder de nodige pech op een dag.

Het begon met het huren van de motor. Zodra ze hoorden dat wij van plan waren om naar Hué te rijden en de volgende dag weer terug, ging de prijs opeens omhoog. Zo hebben we een stuk of 6 bedrijfjes gehad, waarvan 3 onbeheerd en 3 moeilijk deden. Bij de laatste is het eindelijk gelukt en gingen we vol goede moed naar het tankstation. De tank werd vol gedaan en of we 500.000 dong wilden betalen. Een normale volle tank kost rond de 50.000, maximum 60.000. Scamalert!
We gaven aan deze 'ontzettend vriendelijke' meneer aan dat dat niet mogelijk was en of hij ons de normale prijs wou rekenen. Toen begon het feest. Geld werd uit mijn handen gegrist, meneer begon te schreeuwen, er kwamen 3 andere toeristen terug die voor een volle tank hadden betaald maar 3 druppels hadden gekregen, Roel achtervolgde de man met het geld en ik bewaakte de motor die inmiddels weer werd leeggepompt om ervoor te zorgen dat er nog iets in bleef om het volgende tankstation te bereiken. Niet dus. We kregen het geld terug en mochten het laatste stukje steppend naar het wel betrouwbare tankstation gaan. Pfff.
Eindelijk, onze tour dag kan beginnen! Van Hanoi naar Hué is 160 km, dus we moesten aardig doorgassen i.v.m. de vertraging. We reden over de Van Hai Pass, een prachtige route door de bergen heen met uitzicht over de hele kustlijn. We besloten voor de lunch bij een wegrestaurant (lees: rieten hut met 4 plastic stoelen) te stoppen. Je bestelt fried rice met ei, je krijgt noodles met chilli saus. Dat mocht allemaal niet deren, het uitzicht was fantastisch.
Ondertussen probeerden 2 verkoopsters ons armbandjes te verkopen en de hel brak los toen bleek dat een van de ander een armbandje in haar bakje had zitten. Ze vielen elkaar praktisch aan, en erger nog: het was de schuld van Roel en Frank, zij hadden de armbandjes per ongeluk verwisseld. Met de meest giftige ogen eisten de verkoopsters een verklaring van de mannen en wouden we na de uitleg weer zo snel mogelijk weg. Maar, jawel, dit is een pechdag: lekke band bij de motor van mij en Roel. Gelukkig bleek de man van onze kokkin een bedreven bandenplakker te zijn en ging hij algauw aan de slag. Heel dankbaar vroegen we of we zijn materialen mochten vergoeden. "No, you pay later, later! Yes, but how much? Later, later!" Wij roken onraad... 300.000 dong alsjeblieft! Normale kosten: 25.000 dong. Wat is er met deze dag?! Na weer in discussie te zijn gegaan, weigeren, voor gek verklaren, hebben we uiteindelijk 100.000 betaald en zijn we gauw weg geraced. Een paar uur later zaten we met onze gezichtjes zwart van roet (van het verkeer om ons heen, roetfilters kennen ze hier niet) achter een welverdiend biertje in Hué. Proost! Op geen ongeluk meer in Vietnam. En dat bleek gelukkig zo te zijn.

We hebben heerlijk rondgeslenterd door Hué, de oude stad bekeken en weer terug getuffeld naar Hanoi. Onderweg gestopt bij een fris riviertje om te picknicken en voor de avond viel, waren we in ons guesthouse in Hanoi, samen met Cheryll, Tessa en Karlijn die we van de busreis Laos-Vietnam kenden. Een paar luie dagen lagen in het verschiet. Dagje strand, dagje winkelen, iets op maat laten maken (dat is hier de plek om te laten doen), dansjes en drankjes.

Na deze chille dagen werden we opgehaald om de nachtbus naar Dalat te nemen, weer de bergen in! Samen met Roos trokken we met nog een Brits stel de bossen in om ons te wagen aan het canyoning. Helm op, zwemvest aan en volg de local maar die nu die wilde rivier in springt. We hebben vanaf een waterval van 18 meter geabseild, free jumps van 6 meter (Roel durfde de sprong van 14 meter aan) en meters door de stroming en natuurlijke glijbanen gezwommen en gelopen. Het abseilen was nog best een kunst. Door het stromende water dat met een beste kracht op je helm klettert, moet je beheerst je voeten plaatsen en vooral niét in de geul stappen. Je raadt het al.. bingo! Ik stap in die ***geul. Door de kracht van het water werd ik van de rots afgeduwd en hing ik met mijn rug naar de waterval, ik kon geen kant meer op. Mijn gids beeldde uit dat ik moest laten zakken en 2 minuten later stond ik met trillende knietjes aan de zijkant. Wat supervet! Nog een keer! Met wat blauwe plekken en een paar gave foto's, hebben we heel wat mooie herinneringen aan deze dag :-).
Onze reis vervolgde naar het strand in Mui Ne, the Sanddunes en heel veel Russen, en uiteindelijk naar Ho Chi Min City (voormalig Saigon). We hadden tijdens onze reis al wat gehoord over de oorlog van Vietnam en waren dan ook maar wat benieuwd om de Cuchi tunnels en het War museum te bezoeken.

De Cuchi tunnels is een groot gangenstelsel onder de grond van de jungle waar de Vietcong zich verstopten voor de Amerikanen. Zo smal, een kind van 10 past er maar net door heen. De smerige vallen, trucjes die ze op de Amerikanen toepasten waren middeleeuws, maar effectief. Ze hergebruikten bijna alles van de Amerikanen om hun eigen wapens te maken, je werdt in deze oorlog met gelijke munt terug betaald. Ook het War museum was erg indrukwekkend. Verhalen, foto's, alles is vast gelegd om deze zieke oorlog vooral niet te vergeten. De Agent Orange aanvallen vind ik nog het allerergste. Een giftig gas waar de Amerikanen niet goed wisten wat de uitwerking was op later termijn, maar op dat moment verminkend zou werken. Resultaat, AO wordt onderdeel van het DNA. Dus met de miljoenen mensen die verminkt raakten tijdens de oorlog, zal Vietnam voor een groot deel altijd verminkte kinderen krijgen.
Ook de Amerikaanse soldaten die hiermee in contact waren gekomen.

Na dit heftige en interessante hoofdstuk te hebben afgesloten was het tijd om afscheid te nemen van Frank en Roos, waar we inmiddels al 6 weken mee samen reisden. Wij gingen nog een paar dagen naar de Mekong Delta om vanaf daar de grens over te steken naar Cambodja, zij vlogen dezelfde dag terug naar Bangkok. Het is bijzonder om twee mensen tegen te komen waar het zo perfect mee klikt, en waar je vervolgens zonder problemen mee kan samen reizen. Tot snel weer in Nederland!

De busrit naar de Mekong Delta, was zo voorbij en voor we gingen eten hadden we al een motor tocht en een homestay geregeld.
De volgende dag klommen we achterop bij onze gidsen die ons door de kleine paadjes van de Delta brachten, hier en daar stoppend om een baksteen fabriek of wierook werkplaats te bezoeken. We werden afgezet bij de Mekong rivier, waar onze gastheer voor die nacht met zijn bootje op ons stond te wachten. Bij aankomst op het eiland volgden we hem door de dichte bebossing richting zijn huis, midden in de mooie natuur van de Mekong Delta. De hele middag hebben we geen woord kunnen spreken met de familie en hun kinderen, alles ging met gebarentaal, geen woord Engels. We hebben tot laat in de avond kaartspellen gespeeld, af & toe kwam er een nieuwsgierige buur aanwaaien, vers gevangen vis gegeten (Roel heeft zich eruit weten te praten, kreeg alsnog garnalen die opeens konden vliegen naar mijn kommetje) en de volgende ochtend werden we door het 12-jarige zoontje op de fiets rondgeleid door het deltagebied, waar ik ondertussen helemaal verliefd op was.

Vietnam, echt een bijzonder land en we zijn blij dat we het nu nog hebben mogen meemaken (de resorts en andere toeristische attracties ploppen als paddestoelen uit de grond, klaar om meer toeristen te ontvangen, à la Thailand). En nu, op avontuur naar Cambodja!