Maleisië - 30/11/'15 - 6/12/'15

Na de kortste vlucht ooit te hebben gehad (+/- 20 minuten) waren we blij in Maleisië, Penang te zijn, een nieuw land betekent een nieuw avontuur.

Het begon al bij de airport bus richting Georgetown. Er wordt gevraagd om gepast te betalen en aangezien wij net verse grote flappen hadden getapt, was dat voor ons geen optie. Er werd op onze schouder getikt en gevraagd of dit het kleinste geld is wat we hadden. Na argwanend achterom te hebben gekeken met de gedachten "Wat wil deze vreemde van ons?", drukte de Maleisische vrouw haar tassen in onze handen, om haar portemonnee te pakken. Binnen no time had ze ons briefje van 50 gewisseld naar kleiner geld. We stonden perplex, wat een vriendelijkheid bij binnenkomst van een land! Na wat beduusd "Thank you, that's so nice." gestameld te hebben, schuifelden we de bus in. Dit warme welkom beloofd veel goeds!

En dat was zo, de Maleisiërs zijn de vriendelijkste mensen die ik ooit heb ontmoet. Sta je op een kaart te kijken waar je naar toe moet, komt er iemand naar je toe gesneld om je de weg te wijzen. Toen we Love Lane (backpacker area) in liepen, heette een local ons van harte welkom in Love Lane en informeerde of we nog een kamer zochten. Na ons budget te hebben gegeven gaf hij ons enkele namen en tips. Thanks! Zonder er iets voor terug te willen, wow. Dit zijn we echt niet meer gewend...!

Maleisië is een mix van mensen uit India, China en de Maleisiërs zelf. Dat betekende dat, yes yes yes, Indiaas eten (onze nieuwe favoriet) hier spotgoedkoop is en je kan ons menu van de rest van de week raden. Heeeeerlijk!

De eerste dag besloten we ouderwets met een kaartje van het toeristen infopunt door Georgetown te wandelen. Oude grote koloniale gebouwen geverfd in pasteltinten met wat streetart her en der sieren de straten. Wat ik erg mooi en bijzonder vond was dat de religies van de verschillende culturen hier perfect samen gaan, zo staat met gemak naast elkaar een Chinese tempel, Anglicaanse kerk en een moskee.

We kwamen bij de grootste moskee uit van Georgetown en werden we groots onthaald en welkom geheten door Brother Din. Hij gaf ons een persoonlijke rondleiding en hebben openlijk gepraat over de situatie met de IS. Din schaamde zich ervoor dat er mensen zijn op deze wereld die zijn mooie geloof gebruiken om hun oorlog te vechten en nog te geloven dat dit goed is. Hij wees ons in de koran verschillende passages aan, waaruit blijkt dat de koran gewoonweg niet voor de doeleinden van de IS gebruikt kan worden. Zo staat er dat het doden van 1 mens gelijk staat aan het doden van de mensheid en dat je nooit het paradijs in mag. Dat 'Allah' de wereld heeft geschapen in verschillende religies en culturen zodat we elkaar kunnen leren kennen en respecteren. Hij nodigde ons uit voor een lezing over 'Geduld' een paar dagen later en deze uitnodiging hebben we uit nieuwsgierigheid graag aangenomen.

De volgende dag besloten we Penang Hill even te bewandelen. Nou, niet dus. Het ging zo steil omhoog dat we over de eerste 800 meter al een halfuur tot 3 kwartier deden. Het was in totaal een wandeling van 4 km, na 2 km was ik gevallen, achterna gezeten door een aap en werd de weg alleen maar steiler. Die hele Hill kon me gestolen worden! (waar zijn die Fransen uit Cambodja als je ze nodig hebt?!) Tot daar, een lichtje uit de hemel verscheen en een pick-up truck tevoorschijn toverde die ons graag een lift wou geven. Achterin de bak zat al een ander stel uit Saoedi-Arabië. Ook zij waren erg gelukkig met deze lift en stond het zweet dik op hun kop. Samen hebben we nog de laatste paar 100 meter afgelegd en de top bereikt.

Ons kamergenootje, Sonia uit Amerika, was erg blij dat we weer (semi) heelhuids terug kwamen en moesten onze overwinning vieren met cheese naan en een biertje. De avond werd alleen nog maar gezelliger toen er steeds meer mensen aanschoven uit Ierland, Korea en Australië. Het werd nog leuker toen we vervolgens met de hond van de café eigenaar ("This is my daughter!") als een groot familieportret op de foto moesten. We werden naar huis gebonjourd toen het voor de Maleisiërs te laat werd en moesten Sonia en ik giechelend op onze tenen door de dorm naar ons bedje toe.

Nog een paar relaxte dagen gehad in Georgetown, dagje zwembad, wandelen door het National Park van Penang, aapjes en varanen (ieeh) gespot en op de fiets de mooie streetart route gefietst. En natuurlijk de lezing van Brother Din waar we voor uitgenodigd waren.

Iets te vroeg belden we aan en werden meteen binnen gelaten. Iedereen wist precies wie we waren en het kleed waar wij op zaten werd meteen volgezet met eten en drinken.
Roel raakte in gesprek met een oudere man die het ietwat moeilijk te begrijpen vond dat hij een atheïst is. De mannen spraken met Roel en ik raakte in gesprek met een van de vrouwen daar. Toch kan ik dat niet helemaal hebben, die gescheiden cultuur. Zo forceerde ik mij af en toe in een gesprek tussen Roel en de broeders of stak ik mijn hand uit om mij voor te stellen. Sommige namen hem aan en sommige niet maar bleven erg vriendelijk. Ze zijn die eigenwijze Hollandse meisjes niet gewend. Desalniettemin, wij voelden ons zeer welkom. De lezing begon en was zeer interessant, er zat zelfs goede humor in! De kern, vaker tot 10 tellen en jezelf de vraag stellen waarom je jezelf zo opgefokt zou moeten maken? De lezing vloog voorbij en wij werden keurig thuis gebracht door een van Din's rechterhanden.

Op reis zijn is een grote vakantie, maar af en toe een dagje niks inplannen is belangrijk. Soms heb je niet door hoe moe je bent tot je een keer niet de wekker zet en je opeens pas om 12 uur s'middags wakker wordt. En soms is het moeilijk om een dagje niks tot een dagje niks te houden. Zo ontmoetten wij tegen het eind van een 'niks-middag' een grote groep Australische militairen die 24 uur los waren gelaten van hun base. Of we een drankje van ze wouden? Zo werden we aan alle AJ's voorgesteld, drankje hier en daar, verhalen uitgewisseld, goede reistips voor Australië ingewonnen en voor we het wisten was het 12 uur s'nachts. De Australiërs waren als 1 man in taxi's gepropt en bleven wij over met een groep uit Singapore en 2 beertowers.
Hoezo, een planning werkt niet op reis?

Onze laatste dag zijn we met Jessie, een Engelse die we de avond daarvoor bij de AJ's hadden ontmoet, naar het 3D museum geweest en wat rondgeslenterd door de jetty's van Georgetown (een Chinese wijk op palen in de haven). Onze trouwe rugzakken stonden al klaar en we namen tegen het begin van de avond een bus richtig het vliegveld.

Het mooie Indonesië wacht op ons!