Myanmar - 5/9/'15 t/m 15/9'15

Daar is 'ie dan. De eerste blog van onze verre reis naar Azië. Het heeft een poosje geduurd, want het is moeilijk om op papier te zetten wat je ziet, voelt en ervaart hier. Toch ga ik het proberen, land voor land.

Myanmar - 5/9/'15 t/m 15/9'15

Na een weekend te zijn bijgekomen van de jetlag in Bangkok, stapten we vol goede moed op het vliegtuig naar Mandalay. Myanmar, het voormalige Birma, beloofde in de vooraf vertelde verhalen veel moois. Authentiek, gastvrij en een beetje wereldvreemd. Bij aankomst in Mandalay kregen we al het eerste puzzelstukje. Als je er van uit gaat dat Mandalay de oude hoofdstad is en een van de grootste steden in Myanmar, loopt het nog dezelfde routine als die van 10 jaar geleden met ook de spullen van 10 jaar geleden. Wat ons ook direct opviel is dat het toerisme en blanke mensen hier wel bekend is, je wordt niet abnormaal aangestaard en ook geen hordes kinderen om je heen te lopen stuiteren (wat Roel errug jammer vond ;-)). We hebben Mandalay Hill bezocht, naar de beroemde tempel op de top en van het uitzicht over het oude keizerlijke kwartier en de stad genoten.

De volgende dag zaten we in de bus richting Bagan. Eindelijk het platteland in, weg uit de drukke chaos van de stad! Op onze eerste stop werd ons 'fried bat' aangeboden, zagen we een koe in een tuktuk, bamboestokken van 6 à 8 meter werden vervoerd per scooter en de highway was een zandpad met veel hobbels en gaten. We zaten met de neus tegen het raam en vonden alles fantastisch :-D. Classic tourists...

Aangekomen in Bagan kregen we al gauw te maken met de overstromingen, we reden door straatjes heen die in rivieren waren veranderd en moesten soms een stukje omrijden. In Bagan werden we bij het busstation gedropt en stond een paard & wagen op ons te wachten om ons naar het guesthouse te brengen. Paard en wagen! Deze dag kon niet meer stuk.

De volgende dag zijn we met onze nieuwe Franse vriend, Adrian, naar Mount Popa gereden. Onderweg zijn we gestopt bij de lokale 'palmsugar farms'. Mount Popa, 777 treden naar de tempel die bemand wordt door wilde apen. Toen Roel subtiel een pakje nootjes wou openen in zijn broekzak, hoorden ze het kraken. Binnen 1 minuut stond er een groep van 15 apen om hem heen. Oeps.
Na Mount Popa hebben we die middag en de volgende dag Bagan verkend. Met het fietsje tussen de stupa's en pagoda's door. De ene heel klein en donkerrood, de andere reusachtig en wit gebeitst. Het werd helemaal mooi toen een local ons liet zien dat je in een tempel de portalen met een gat in de muur moet zoeken, hier is een smalle stenen trap naar boven en kun je op de top zitten. Elke koning die Myanmar heeft gehad wou laten zien hoe machtig ze waren en bouwden na elkaar steeds mooiere, grotere door heel Bagan. Wat ons een magisch uitzicht gaf!

S'avonds stapten we in de bus naar Kalaw, the place to be voor de hikes! We kwamen s'nachts aan en hebben de volgende dag het stadje verkend en de hike bureaus vergeleken. Geboekt bij Uncle Sam, slenterend over de markt kwam er een man op ons af stormen. "It's so nice to see you again!" Uh, wie is u? "Are you going for a hike as well tommorow, we booked with Uncle Sam!" Langzaam ging er een lichtje aan en herkenden we hem. Antoine zat in hetzelfde vliegtuig naar Mandalay met zijn vriendin Mathilde. We hadden nog geprobeerd om een drankje samen te doen in Mandalay, maar waren elkaar mis gelopen. Wat een toeval :-). S'avonds zijn we weer bij Uncle Sam samen gekomen, lekker gegeten bij kaarslicht (elektriciteit besloot het die avond niet te doen), Anthony toegevoegd aan onze groep van morgen en we waren er klaar voor. 3 dagen van Kalaw naar Inle Lake, 65 km.

Voor mij de zwaarste dagen ooit, zowel fysiek als mentaal. Je loopt door de prachtigste omgeving, thee en sinaasappel plantages, rijstvelden, het regenwoud, de kleine dorpjes in de bergen en monniken die bidden in hun kloosters. We hadden 2 geweldige gidsen bij ons die alles wisten over de natuur, ons blaadjes lieten proeven, lieten pootje baden in bronnen onderweg, s'avonds voor ons kookten en voor de familie waar we bleven slapen. We sliepen boven de bizons (centrale verwarming van het huis), ons gewassen met water uit een put tussen de varkens, de allermooiste sterrenhemel gezien, bamboe bruggen overgestoken, wilde papegaaien gespot, kilometers gelopen over het spoor en gauw het bos inspringen als de trein komt en dit alles samen met een supergroep is het fantastisch. Maar als jij, net zoals ik, niet sportief bent en dus geen conditie hebt, was het niet zo sprookjesachtig... Je loopt achter aan de groep met de slecht Engels sprekende gids ("What's that kind of a flower? Yeeees, rice! Wich animal makes that sound? Yeeees, rice!"), lig je in het eerste uur al met je derrière in een rijstveld, wist je nog niet dat je uit je oren kon zweten, glibber je van de provisorische brug af en beland je in de modder of blijf je hangen aan een liaan. En als de rest van de groep die berg gewoon omhoog huppelt alsof dat niks is, is dat STOM.
Maar! Can I get an amen? Dankzij Roel en mijn allerliefste groep ("Hé Fleur, you walk as fast as that waterbuffalo!") heb ik de 65 km gelopen, helemaal! Als Pinokkio, zo stijf, ben ik de laatste berg bij Inle Lake afgestrompeld, zo de boot ingerold om ons als finale te laten rondvaren op het meer. Klaar.
Mijn mooiste ervaring in Myanmar, absoluut.

Na een douche stapten we weer een nachtbus in, terug naar Mandalay. Naar ons vliegtuig terug naar Thailand. De bus reis verliep perfect, tot ze ons fout afzetten en we een heel eind verwijderd waren van de stad waar onze bus naar het vliegveld zou brengen. Foutje, kan gebeuren. Goedmaken? Ho maar. Met een zenuwachtig lachje, proberen ze zich er vanaf te maken en lopen letterlijk weg van het probleem, uit schaamte. Tenzij je veel betaalt, dollar, dollar! Geen probleem (mits hij gladgestreken zonder vlekje, kreukje en vanaf 2006 is)! Je bent een toerist, en een toerist hoort op dat plekje te staan. Dit hadden we ook al gemerkt op de markt. Local mensen betaalden bijvoorbeeld 100 kyat voor een stuk dragonfruit, aan ons vroegen ze 500. Afdingen, daar doen ze niet aan. Tourist price, bijna gelijk aan de westerse prijzen. Je kon hoog en laag springen en op je kop staan, er werd niet met je meegedacht. Dus ook zo op het busstation. Doei Roel en Fleur, zoek het maar uit hoe je op het vliegveld komt.
Dus zo, in een dure taxi, zaten we een beetje met een knauw in ons avontuur van Myanmar.

Een mooi, verhalenrijk, maar koppig land.
#vanatotzië